Na današnji dan 1878. godine postignut je Sanstefanski sporazum. Rusija je Srbiji ovim dokumentom zarila nož u leđa stvarajući Veliku Bugarsku čije su granice bile od Dunava na severu do Jonskog mora na jugu i od Ohrida i Niša na zapadu do Crnog mora.
Formalno Srbija, Rumunija i Crna Gora postale su nezavisne od Turskog carstva ali je, inicijativom Rusije, Srbija u korist Bugarske ostala bez ogromnog dela teritorije.
Sama Rusija ovim sporazumom prisvojila je deo Besarabije, današnje Moldavije koja je pripadala Rumuniji.
Stvaranjem Velike Bugarske koja je samo formalno turski vazal, a zapravo pod potpunom kontrolom Rusije, ostvario bi se ruski san da praktično nametne svoj uticaj balkanskim narodima i zagospodari ovim prostorima.
Novosadski list “Zastava” pisao je: “Vidimo da bugarski narod, uz podršku ruskih bajoneta i pod rukovodstvom ruskih državnika, gori od želje da postigne panruske ciljeve, zauzimajući područje koje po geografskom etničkom položaju pripada Srbiji”.
Kragujevčanin Jovan Ristić, predsednik ondašnje srpske vlade bio je ozlojeđen odlukama Sanstefanskog sporazuma. Pomoć Srbiji da izbegne bezizlaznu situaciju nametnutu ruskom voljom potražio je i odmah dobio od zvaničnog Beča i Londona.
Svojim diplomatskim veštinama Ristić je uspeo da ubedi kancelara Ota fon Bizmarka da se na Berlinskom kongresu revidira Sanstefanski sporazum i spreči stvaranje Velike Bugarske.
Knez Milan Obrenović se teško mirio sa činjenicom da se Rusi rukovode isključivo vlastitim interesima i da je “bratstvo” zapravo samo proizvod sentimentalnosti jedne strane – srpske.
Od tog momenta počeo je diskretni preokret srpske spoljne politike i oslanjanje na zapadne sile što je rezultiralo priključenjem Srbiji četiri okruga: Niškog, Pirotskog, Topličkog i Vranjskog.
Odlukama Berlinskog kongresa poništen je Sanstefanski sporazum i sprečeno ostvarenje ruske vizije Velike Bugarske i male Srbije.