Srpska pravoslavna crkva i vernici danas slave Svetog Savu. Svetitelj i utemeljivač srpske crkve smatra se jednom od najznačajnijih istorijskih figura našeg naroda, a prvi arhiepiskop smatra se i začetnikom srednjevekovne književnosti i zakonodavstva.
Rođen je 1169. godine kao najmlađi sin srpskog župana Stefana Nemanje.
Svetovnog života se odrekao i zamonašio veoma mlad, oko 1192. godine na Svetoj Gori.
U Srbiju se vratio 1208. godine da izmiri zavađenu braću.
Iza sebe je ostavio veliki broj izuzetno značajnih dela među kojima “Žitije Svetog Simeona”, “Karejski tipik”, “Hilandarski tipik”, “Studenički tipik”, “Zakonopravilo”…
Od vizantijskog cara Teodora Laskarisa, u Nikeji 1219. godine izdejstvovao je autokefalnost SPC.
Sveti Sava je umro u Trnovu, 25. januara 1236. godine na povratku iz Jerusalima.
Njegove mošti prenete su u Srbiju 1237. godine kada su i sahranjene u Mileševi.
Mošti su spaljene u Beogradu na Vračaru naredbom Sinan-paše u vreme Banatskog ustanka 1594. godine.
Praznik Svetog Save ustanovljen je kao školska slava 1840. godine na inicijativu rektora Liceja u Kragujevcu Atanasija Nikolića.
Narodni običaji vezani za Savindan vezani su stoku i strah od vukova.
Beruje se i da nije dobro ako na Savindan zagrmi jer to najavljuje sudbonosne događaje za srpski narod i državu.
Mnogi još pamte da se na Savindan čula grmljavina 1999. godine što se tumači kao predskazanje bombardovanja.