Na današnji dan 1864. godine u Beču je umro Vuk Stefanović Karadžić. Bio je reformator srpskog jezika i jedna od najznačajnijih figura u istoriji srpske kulture i književnosti.
U periodu od 1828. do 1831. godine, ponovo na poziv Kneza Miloša Obrenovića, Vuk Karadžić dolazi u Kragujevac i radi na sastavljanju Zakona za Srbiju, koji je, ustvari, prevod Napoleonovog krivičnog zakona.
Vuk je za života uspeo da sakupi i zapiše bisere narodne epske književnosti koja se do njegove pojave prenosila sa kolena na koleno. Pored toga zaslužan je za stvaranje jednog od najjednostavnijih i najlogičnijih pravopisnih sistema na svetu. Stvorio je “Azbuku”, a Vukova “Ćirilica” se smatra najsavršenijim fonetskim pismom.
Izdao je mnoge knjige, a među najznačajnijim su knjige narodnih pesama, srpska gramatika i “Srpski rječnik” – zbornik reči koje su se govorile u narodu.
Živeći u Beču gde se i školovao drugovao je sa velikanima poput Jerneja Kopitara i Vilhelma Grima, a više puta sretao se i sa Geteom.
Vuk Stefanović Karadžić sahranjen je u porti Velike Saborne crkve u Beogradu.